Road to 10 Miles - 1 - Hoe het allemaal (her)begon

De – lange – aanloop

Vijf jaar geleden vertelde mijn nichtje Ariane mij op Nieuwjaarsdag dat ze in Tielt de Kerstcorrida had gelopen. En of dat niets zou zijn voor mij, nonkel Marc ? Waren het de pintjes, was het de sfeer van goede voornemens, ik weet het niet meer, maar we spraken wel af dat ik het jaar erop zou meelopen. Nu had ik wel al een verleden als loper, maar ondertussen had ik toch een 15tal jaar geen loopschoenen meer aangetrokken. Maar zie, de dag erna, stond ik zowaar op de Finse looppiste bij ons in de buurt voor mijn eerste looptochtje. Ik was de maanden ervoor wel al een tiental kilootjes afgevallen maar ik stond echt nog wel wat te zwaar. Afzien, dus, maar beloofd is beloofd. 

Ik hield het welgeteld anderhalve maand vol tot kniepijn me terug aan de kant zette. ’s Nachts wakker worden van pijn in je knie is echt geen pleziertje. Maar de klik was er ondertussen wel, de loopmicrobe had me weer te pakken en als ik nu stopte, dan zou daar een heel goede reden voor moeten zijn.  Scans wezen uit dat mijn knie volledig in orde was, kraakbeen van deze 55-jarige was nog onaangetast. De oplossing was zo efficiënt als ze simpel was. Nieuwe schoenen ! Na een looptest in een running center, kreeg ik een loopschoen aangemeten van een merk waar ik tot dan toe zelfs nog nooit van gehoord had : Saucony. Maar we waren op z’n minst weer gelanceerd, en dit keer zonder pijn.

Mijn eerste vijf kilometer – Sylvesterrun december 2014

De Finse piste wordt dat jaar mijn beste vriend. Om mijn knie te sparen waag ik mij niet op straat. Ik fiets zelfs tot aan de piste. Mijn voorbereiding op mijn eerste 5km is, toegegeven achteraf, zo amateuristisch als maar kan, maar what the heck, ik ben aan het lopen en dat is het belangrijkste. Toch stel ik mij een doel : ik wil die 5km onder de 30min lopen op de Sylversterrun bij ons in de gemeente. Ik weet dat ik twintig jaar geleden nog 5km liep in 22min, maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat ik toen zelf ook 20 jaar jonger was. 

Mijn training : simpel : de Finse piste is 1.350m en ik begin met 1 rondje, die er al snel 2 en 3 worden, op naar de 4 en dan uitbreiden naar 5. Dat lijkt me als afstand wel genoeg om een paar maand later de 5km te lopen. Mijn tempo : eigenlijk altijd hetzelfde, en besef ik nu, natuurlijk te snel. Mijn playlist is exact 30min lang en ik wil er tegen eind december in slagen om 4 rondjes 5.400m) in die 30min af te werken. De playlist is wat wij hier Tomorrowland muziek noemen met als afsluiter Greyhound van Swedish House Maffia. Mijn favoriete song om op het einde nog een tandje bij te steken. Een paar dagen voor de Sylvesterrun loop ik het laatste stuk vanaf de finish omgekeerd met Greyhound in de oren, zodat ik weet waar ik zeker al moet aangekomen zijn, wil ik de 5km in 30min afhaspelen.

Tijdens de run is de muziek dan ook mijn enige indicatie voor mijn tempo dat ik aan het lopen ben. Ik loop een goed tempo en merk dat ik meer dan op schema zit. Wat duurt dat voorlaatste liedje lekker lang. Tegen dat Greyhound begint, zit ik al een stuk over mijn markeringspunt dat ik eerder die week heb vastgelegd. Greyhound klinkt, letterlijk en figuurlijk, als muziek in de oren als ik over de eindmeet loop. Ik finish in een tijd van iets meer dan 27min en ben natuurlijk supercontent.

Urban Trails zijn fun

Als je een doel bereikt hebt, hoe doe je dan verder ? Sommige mensen moeten altijd een doel voor ogen hebben. Ik heb me voorgenomen dat ik loop omdat ik het fun vind en om mijn conditie op peil te houden. Ik heb vroeger veel gelopen (4,5,6 keer per week) maar altijd korte afstanden. 10km was me al te ver en ik kreeg gauw last van mijn rug en dat was de reden dat ik er indertijd mee stopte ook, op aanraden van mijn kinesist die lopen zo een beetje als de oorzaak van alle kwaaltjes zag. Maar misschien lag dat toen ook wel aan de schoentjes ? 

Het laatste duwtje in de rug om mij toch aan een klein beetje langere afstanden te wagen komt van Foster Parents. We zijn al meer dan 25 jaar Foster Parent en de Urban Trails zijn gelinkt aan Foster Parents als goed doel. Je kan zelfs deel uitmaken van het Foster Parents Running Team en dan start je als team allemaal samen in de outfit van Foster Parents. Voor mij de motivatie om op z’n minst 10km te gaan lopen. De Foster Parents T-shirts stapelden zich bij wijze van spreken langzamerhand op en als ik ga trainen zal je mij meestal met zo’n shirtje zien lopen. Een beetje reclame voor een goed doel waar ik volledig achter sta, is altijd mooi meegenomen. En het schept een band als je andere teamleden tegenkomt op andere wedstrijden met hetzelfde shirt.

Die Urban Trails zijn natuurlijk vooral Fun. 

Je loopt op plaatsen waar je anders nooit komt : de trouwzaal in Gent, de riolen van Brussel, Plopsa Indoor in Hasselt en pittoreske caféetjes vind je in alle steden. Koppel daar nog af en toe een weekendje aan en je hebt de perfecte match van city trippen en lopen. Vandaar dat mijn loopschoenen tegenwoordig ook overal meegaan op reis. Niets zo plezant als ’s morgen vroeg als enige voor de Trevi fontein in Rome te staan (euh, lopen) of onder de Brandenburger Tor te passeren in Berlijn of verloren te lopen in de straten van Lissabon (best knap lastig hoor, Lissabon).

Het waren natuurlijk niet allemaal hoogtepunten. In Hasselt werd ik de dag ervoor doodziek, maar op de dag zelf toch maar gestart. Mijn nichtje en occasioneel loopmaatje Laura was speciaal meegekomen en dan kon ik toch niet terugkrabbelen. We hebben er bijna een uur en drie kwartier over gedaan en mijn nichtje is geduldig bij mij gebleven. Waarvoor eeuwige dank, natuurlijk. Hieronder zie je ons in betere tijden/

En telkens opnieuw kreeg ik ondertussen de vraag van collega’s om de 10 miles eens mee te lopen. Zot zeker, 16km is voor een oude man als ik is echt wel te veel. Nee, dus, maar zeg nooit nooit, zeker ?

Van Urban Trail naar de echte Trail

Het is vreemd maar op één of andere manier ga je toch telkens nieuwe uitdagingen zoeken, of wil je op z’n minst af en toe eens iets nieuws proberen. Je mag de Urban Trails dan nog zoveel verguizen als je wil, ze hebben mij wel naar de echte trails geleid. Als je in je laatste kilometer nog maar eens een gebouw van 3, 4, 5 verdiepingen gepresenteerd krijgt, dan wil je je daar op den duur toch wel een beetje beter op voorbereiden. En zo kwam ik bijna automatisch uit op het mountainbike terrein dat hier ook al vlakbij ligt. Mijn eerste off-road ervaring was een feit, heuveltjes op en af, wasbordjes, zandstroken, je komt ze allemaal tegen. Na mijn eerste loopje geraak ik de volgende dagen amper nog de trap op of af bij ons thuis. Maar zie, volhouden loont. Dit gaat me van langs om beter af, hetzelfde als met de Finse piste, één rondje worden er twee, worden er drie. De recuperatie in de tussenstukken is telkens beter en bij mijn volgende Urban Trail steek ik voor het eerst mensen voorbij in stukken omhoog of op trappen. Nice.

Laten we dan nog maar een tandje bijsteken. Ik woon op 10 minuten rijden van de Poelberg in Tielt en op een kwartiertje rijden van de befaamde Nokere Berg. Lusjes trekken, bergop, bergaf, intervallen dat het een lieve lust is en ik ontwikkel een beetje mijn eigen techniek om omhoog en omlaag te lopen. Ik vermoed dat ik gewoon het warm water heruitvind : kleine pasjes zijn voor mij, en ik vermoed voor veel andere mensen, ideaal. Al ben ik daar voor omlaag toch al wat op teruggekomen.

Dit moet natuurlijk tot een eerste trail leiden en zo sta ik begin maart 2018. aan de start van de Trail in de Gentbrugse Meersen. Echte trailers zullen misschien hun neus ophalen voor een trailtje van 10km in een niet eens zo uitdagende omgeving, maar het bevestigt alleen maar mijn vermoeden. Dit doe ik graag. Zelfs hier zie ik nog serieus af maar ik voel dat mijn basis toch van langs om beter  wordt. Hier moet ik echt mee verder doen. De Vlaamse Ardennen Trail op de Kanarieberg volgt een paar maand later. 

Stukken lastiger maar ik spartel er alsmaar vlotter door. De trail in het Brakelbos in november zet me wel weer met mijn voetjes op de grond. Zo ziet een echte trail er blijkbaar uit als ’t regent en als je hier en daar door de modder moet ploeteren en toch nog serieus wat stijgingspercentages moet overwinnen. 

Bizar genoeg zijn het vooral de stukken bergaf die me nekken en me de dagen erna toch nog met behoorlijk stijve beentjes achterlaten.

(Deel 2 - Voorbereiding op de 10 Miles volgt binnenkort)